Het gedink dat my man se ma ook al genoeg met hom gepraat het oor klere wat rondle ... Dit hou net nooit op nie. Maak ek die huis aan die kant bly dit so vir seker 'n uur, dan lyk dit weer of 'n orkaan dit getref het.
Die dag wat die kinders uit die huis gaan sal die huis seker skoon bly, ook net tot daar eendag kleinkinders is ...
Hoekom is dit 'n al ewige stryd, ek is nou net mooi gatvol. Ook bygese dat die jongste ook nog later moet bykom waar mamma agter haar ook nog moet gaan optel. Ek onthou jare terug toe ek van ons vriende se stout kinders gesien het ek en manlief gese het 'ons kinders sal eenvoudig pakslae kry as hulle so stout is'. En nou, nou is dit erger en het die oudste die vermoe om te luister heeltemal die pad byster geraak.
Ja dit sal seker iewers beter gaan ... Nou verstaan ek ook hoekom 'n gedeelte van my ouers se besluit was om ons koshuis toe te stuur. 'n Gedeelte van my lewe wat ek nooit ooit weer wil oor he nie. Was ook nog nooit terug na die dorpie toe om te gaan 'inloer' nie. Wat is die punt daarvan in elk geval.
Wil so bitter graag die geheim weet hoe ouers dit regkry om nie in die malhuis te beland nie. Dalk moet ek begin stilswye ontwikkel, nog nie iets wat ek probeer het nie. Sal dalk beter wees vir my gemoed ook, en miskien leer ek intussen geduld ook aan.
Ek is so onsettend dankbaar vir twee gesonde kinders en almal wat in my lewe is, so die alternatief vir al my frustrasies hierbo is 'n fase waardeur ek seker is baie vroue al gegaan het. So ek sal vrede daarmee moet maak en maar net moet aangaan ...
Sent via BlackBerry
No comments:
Post a Comment