Goeie More aan al die moederhenne / of hane indien daar eniges is ...
Al ooit gevoel jy bly skrop om bo te bly? Wel, ek is seker ons almal het op een of ander stadium so gevoel, hetsy emosioneel of finansieel.
Hoekom is dit dan altyd so moeilik om mense te kry om jou by te staan wanneer jy in daardie verknorsing is? Het ons standaarde as menswees so verander? Vroeer jare kon jy die telefoon optel en binne minute is jou vriend / vriendin by jou om jou by te staan. Die lewe het so gejaagd geword, dat ons nie meer tyd maak vir mekaar nie en verstrengel raak in ons eie lewens.
So amper twee jaar gelede na die afsterwe van 'n goeie vriend, het ek tot die besef gekom dat ons lewens meestal 'n gejaag na wind is. Nog net soveel ure voor dit gebeur; nog net soveel dae voordat dat gebeur en nog net soveel dae / weke voor "payday" of vakansie of daardie beloofde bonus. Die liedjie "I still haven't found what I am looking for" was so 'n gepaste liedjie by sy begrafnis, aangesien net voor sy afsterwe daar groot dinge in afwagting was wat vir hom en sy gesin wat 'n mate van vryheid sou bied. Of sal ek dit so stel, 'n lewe van gemak en minder gejaag.
Al ooit gemerk hoe hoenders skrop en soek en soek en nie altyd kry nie, maar tog nie moed opgooi om te vind nie. Dit is seker hoe ons as mense is, skrop-skrop na iets ... elke dag vir eendag as ek dit kry ... maar ons is soos daardie hoenders wat skrop en nie die ander om ons sien wat ook skrop om te vind nie. Ons het mekaar nodig vir voortbestaan, maar vind eerder die tyd om te skinder of te vertrap of sommer net mekaar sleg te praat oor ons nie mekaar verstaan nie.
Die moontlikheid dat ons mekaar oordeel voordat ons die volle storie agter daardie persoon ken is alte goed. Al ooit die tyd geneem en gevra hoe dit gaan met jou kollega, vriend of vriendin? 'n Bietjie vriendelikheid gaan 'n ver pad ... more is hulle dalk nie meer daar nie en is dit te laat om te uiter Dankie dat jy altyd vir my glimlag, geduldig was .. of wat ookal jy eers besef tot dit te laat is.
Een ding wat my ook so omkrap is as mense lieg ... jy weet presies wat aangaan, maar hulle lieg nog blatant in jou gesig. Hoekom doen ons dit? Is die waarheid so moeilik? Of het julle al gevind hoe "fantasties" dit is om saam met mense te werk wat heeldag kla (ja met 'n vet tong in die kies gese natuurlik) ... ag man, ek is sarkasties as ek dit se ... het dit al 'n paarkeer ondervind en dan maak dit mens mos so optimisties oor die lewe. En hoekom is dit dan so moeilik om net prontuit vir daardie persoon te se "hou op kla!", sekere mense is bang om mekaar se gevoelens seer te maak ... maar dit is waar dit seker inkom dat jy geduld moet he en verstaan hoekom daardie persoon se kla.
Dit is omdat ons 'n verwagting in die lewe skep vir onsself ... en wanneer daardie verwagting nie bereik word of iets gebeur soos ons wou he dit moet gebeur nie, maak dit ons negatief of teleurgesteld. So hou op om verwagtinge te skep en neem elke dag of situasie soos dit gebeur.
Ek het al gevind dat ek bly skrop soos 'n moederhen wat meeste van die tyd die goed in mense sien en help skrop aan ander mense se soeke. Tog moet ons 'n tikkie versigtig wees hoe ver jy help om te skrop, aangesien daar mense is wat jou totaal en al gebruik.
So skrop versigting na jou soeke, help ander, wees vriendelik en geduldig ... hou op lieg en kla en wees dankbaar vir wat en wie jy het ... en as jy moet kla, kla dat die lewe jou te goed gehandel!
No comments:
Post a Comment